پروژه تاریخچه فلسطین

مقدمه

تاریخچه فلسطین

فلسطین قلب میهن عربی و واسطه العقد و قبله انظار آن است. فلسطین گهواره ادیان توحیدی بزرگ تاریخ و ملتقای تمدنهاست سرزمینی پربرکت و زیبا که از لحاظ سوق الجیشی، سیاحتی و دینی یکی از مهمترین نقاط زمین است.

مساحت فلسطین در حدود ۲۷۰۰۹ کیلومتر مربع است. مستطیل شکل است و از شمال تا جنوب در حدود ۴۳۰ کیلومتر طول دارد. عرض آن شامل میان ۵۱ و ۷۰ کیلومتر و در وسط میان ۷۲ و ۹۵ کیلومتر است. عرض فلسطین در جنوب بیشتر است و به حدود ۱۱۷ کیلومتر می رسد.

فلسطین از غرب محدود است به دریای مدیترانه از شرق به سوریه و اردن از شمال به لبنان و سوریه و از جنوب به شبه جزیره سینا (مصر) و خلیج عقبه.

قدمت فلسطین

فلسطین سابقه تاریخی ۱۰ هزار ساله دارد. قدمت شهر اریحا به ۷ هزار سال قبل می رسد. اولین ساکنان فلسطین کنعانیان (فلسطینی ها) بودند که از سه هزار سال قبل از میلاد به این سرزمین آمند.

در سال ۱۲۰۰ قبل از میلاد قبایل عبری (یهودی) از کلده از شرق به سرزمین کنعان و در نتیجه به شهر اریحا حمله کردند.

تا ۲۰۰ سال عبری ها حکومتی نداشتند و با فلسطینی ها در جدال بودند تا در ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد داود پیامبر اولین حکومت عبری (یهودی) را در فلسطین بنا نهاد. بتدریج فلسطینی ها و اسرائیلیها با یکدیگر خو گرفتند و ترکیب شدند. حکومت داود پیامبر فقط ۸۰ سال بود.

مهاجرت یهودیان – طرح صهیونیستی

فلسطین بخشی از امنیت امپرتوری عثمانی شد که گاه تابع حاکم بیروت و احیانا تحت ولایت صیدا و یا دمشق در می آمد، عکس آن نیز اتفاق می افتاد و گاه حاکم عثمانی در حیفا و یا عکا و یا قدس، بیروت و یا صیدا و … را نیز اداره می نمود.

با تدوین قانون اساسی عثمانی در سال ۱۸۷۶ م انتخابات پارلمانی برگزار شد و نمایندگانی از ولایات تابعه عربی از جمله فلسطینیان قدس به جمع نمایندگان پیوستند.

کما اینکه جمعی از شخصیتهای عرب و من جمله فلسطینی ها در پست های عالی رتبه لشکری و کشوری گمارده شدند.

اشغالگران یهود کم کم زمینهای فئودالها و زمینداران بزرگ لبنانی و سوری را خریداری و کشاورزان فلسطینی را از این زمین ها، بیرون راندند.

در سال ۱۸۸۶ م اولین درگیری روی داد و کشاورزان رانده شده از دو روستای الخضیره و ملبس (بتاح تکفا) این دو مستعمره را مورد حمله قرار دادند.

این حوادث دولت عثمانی را بر آن داشت تا در (سال ۱۸۸۷ م) مهاجرت صهیونیستها به فلسطین را منوط به شرایط خاصی کند.

در سال ۱۸۹۲ م حمله به مستعمره های یهودی با همان دلایل پیشین تکرار گشت و بخشنامه های جدیدی از سوی دولت عثمانی با هدف محدود کردن مهاجرت یهودیان صادر گردید، لیکن عثمانی ها زیر فشار اروپا ناگزیر از لغو آن شدند.

فلسطینی های قدس، یافا، نابلس، عکا و غزه که توانسته بوند طی سالهای ۱۹۰۸ و ۱۹۱۲ م به پارلمان عثمانی راه پیدا کنند، موضوع اولین کنگره صهیونیستی (سال ۱۸۹۷ م) در بال سویس و برنامه ریزی یهودیان برای ایجاد کشوری قومی در فلسطین را در دربار مطرح و به بحث و بررسی آن بپردازند و موفق شدند عثمانی ها را متقاعد سازند که مهاجرت یهود به فلسطین را ممنوع کرده و تسلیم فشارهای اروپایی نشوند.

این عده همچنین علیه رشوه خواری تعدادی از استاندارانی که به یهودیان جهت مهاجرت به فلسطین و تملک زمین های فروشی توسط برخی از سرمایه داران سوری و لبنانی و عمدتاً مسیحی (آل سرسق، توینی، کساب، خوری و مطران و …) کمک می کردند، شکوائیه ای را مطرح ساختند.

در سال ۱۸۹۷ م کمیته ای به ریاست محمد طاهر الحسینی مفتی قدس با هدف ارزیابی و بررسی دقیق راه کارها و شیوه های صهیونیستها برای دستیابی به زمینها تشکیل گردید.

از سوی دیگر سلطان عبدالحمید دوم در واکنش به برگزاری اولین کنگره صهیونیستی، هیأتی از کارکنان دربار خود را گسیل داشت تا شخصا بر استان قدس اشراف و نظارت داشته باشد. مطبوعات فلسطینی و عربی مانند روزنامه مصری المنار و … نیز فعال شده و نسبت به نتایج و پیامدهای طرح شوم صهیونیستی جهت استیلا بر فلسطین (بلافاصله پس از اجلاس بال) هشدار دادند.

یوسف ضیاء الخالدی شهردار و نماینده شهر قدس در پارلمان عثمانی در سال ۱۸۹۹ م با ارسال پیامی به تسادوق کاهن رئیس خاخامهای فرانسه خواستار آن شد تا فلسطین را برای مردمانش باقی بگذارند. در قسمتی از این پیام آمده بود:

شما را به خدا، فلسطین را به حال خود واگذارید.

خاخام کاهن نیز هرتسل را در جریان این نامه قرار می دهد و هرتسل هم بنوبه خود در پیامی برای خالدی چنین عنوان می کند: اگر مردم فلسطین راضی به پذیرش صهیونیستها نیستند، ما جای دیگری را جستجو خواهیم کرد و بالاخره این مکان را خواهیم یافت.

نتیجه گیری

پس از پايان جنگ عراق عليه ايران و به قدرت رسيدن آقاي هاشمي رفسنجان، جمهوري اسلامي ايران فرصت پيدا كرد با انتخاب گزينه هاي سياسي بسيار گسترده تري نسبت به آنچه كه جنگ ميسر مي ساخت خط مشي واقع بينانه تري را انتخاذ نمايد. ظاهراً اين جريان در قالب دكترين ام القراي جهان اسلام متجلي گرديد. در اين مقطع اين اتفاق نظر بوجود آمد كه جمهوري اسلامي بدون گسترش انقلاب اسلامي در خارج از مرزهايش قادر به ادامه حيات نيست. شعارهايي همچون آرمان آزادي كربلا و قدس و نابودي اسرائيل به مثابه خط مشی اصلي در سياست خارجي جمهوري اسلامي تلقي مي شد، بدين خاطر مي توان در اين سالها نظريه اصلي سياست خارجي ايران را همان ام القراي اسلامي دانست.

حمايت ها و كمكهاي ايران به گروههاي مبارز طرفدار ايران بيشتر گرديد و گروههايي كه به ديدگاه جمهوري اسلامي ايران نزديك بودند، مورد حمايت و كمكهاي بيشتر قرار گرفتند، بخصوص در فلسطين اشغالي كه همواره مساله جهاني اسلام تلقي مي شد. گروههاي حزب الله لبنان، جهاد اسلامي، حماس كه معمولاً ديدگاهي همگام با ايران داشتند، مورد حمايت قرار گرفتند، و بحث آزاد سازي فلسطين در محافل داخلي و خارجي از سوي ايران تقويت گرديد، و نقش بازدارندگي جمهوري اسلامي ايران در صلح اعراب و اسرائيل موجب خشم و تهديدات بيشتر آمريكا و اسرائيل نسبت به ايران را فراهم آورد.

كمكهاي معدود كشورهاي عربي و كمكهاي مادي، اقتصادي و … ايران كه بيشتر از طريق سوريه و حزب الله… لبنان صورت مي گرفت، به گفته رهبران اين جنبشها نقش بسياري در شكوفايي و بسيج توده ها به سوي مبارزات عليه اسرائيل ايفا نمود، و موجب تقويت و گسترش دايره نفوذ اين جنبشهاي مبارز در داخل و خارج فلسطين اشغالي گرديد.

با روي كار آمدن دولت آقاي خاتمي در سال ۱۳۷۶، و مشكلات متعدد روابط خارجي ايران با كشورهاي بزرگ و منطقه، ايشان به بازنگري در سياست خارجي و روابط بحراني ايران با ديگر كشورها پرداخت. در اين دوره بيشتر به تنش زدايي و ارتباطات بسيار با كشورهاي مختلف از جمله غرب توسط فعالان ديپلماسي ايران صورت پذيرفت، اين دوره كه تقريباً همزمان با كنفرانس سران كشورهاي اسلامي در تهران صورت گرفت، در رابطه با منطقه و فلسطين بيشترين رويكرد ايران به مسائل عمومي و منطقه اي و فرامنطقه اي در مورد حقوق ملت فلسطين صورت پذيرفت. سياست ايران در منطقه براساس مصالح ملي و حمايت ها از آزاد سازي فلسطين اشغالي ادامه يافت، و چرخه آن بيشتر به سوي حمايت هاي سياسي و بين المللي گرديد.

در اين دوره سعي ايران بر اين شد كه مساله فلسطين با مشاركت هرچه بيشتر كشورهاي عربي و سازمانهاي بين المللي براي احقاق حقوق فلسطين اشغالي انجام پذيرد. كه مجموع حمايت ها و كمكها باعث به باد نشستن مقداري از تلاش ها گرديد، كه همانا پيروزي حماس در انتخابات با پشت سر گذاشتن سازمان آزاديبخش فلسطين كه خود را به عنوان نماينده مدعي فلسطين مي دانست انجاميد. بي شك حمايت هاي ايران را مي توان بيشترين فاكتور در اين پيروزي ها دانست.

فصل سوم – بخش سوم

مخالفت شدید حماس با تشکیل دولت فلسطین

تشکیلات خودگردان و مواضع حماس

مواضع تشکیلات خودگردان و حماس در رابطه با گفتگو با اسرائیل

اقتدار حماس، انزوای عرفات

از شعار تا عمل (عقب نشینی گام به گام سازمان آزادیبخش فلسطین)

توطئه نقشه راه

جنبش های اسلامی و ملی فلسطین و موضع حماس

کنفرانس عقبه مخالفت حماس و فتح «عبدالعزیز رنیسی»

فصل سوم – بخش دوم

۱- انگیزه ها و اهداف

۲- اساس نامه یا میثاق نامه حماس

۳- روش های جنبش حماس برای دستیابی به هدفهای استراتژیک

۴- وجوب جهان برای آزادی فلسطین

۵- همبستگی اجتماعی حماس

۶- جهان شمولی دایره مبارزات فلسطین از دیدگاه حماس

۷- حمایت های حماس

۸- طرح حماس برای اتحاد گروه ها

۹- مساله اسراء هدف حماس

۱۰- رد راه حل های سازش با صهیونیسم

۱۱- آتش بس مشروط حماس «خروج اسرائیل از نوار غزه»

۱۲- مواضع جدید حماس، پس از شهادت شیخ یاسین رهبر حماس

۱۳- بازوی نظامی حماس

۱۴- نابودی رژیم صهیونیستی از سرکوب حماس آسانتر است «خالد مشعل»

۱۵- عدم ادغام حماس و دولت خودگردان

فصل پنجم بخش دوم

رهبران ايران و مقاومت فلسطين

الف- سياست تصميم گيري رهبران ايران

ب-ديدگاه جمهوري اسلامي ايران در رابطه با اسرائيل «امام خميني، آيت الله خامنه اي …»

۲-طرح روز جهاني قدس، احياي جنبشهاي اسلامي و بسيج مسلمانان

۳-آيت الله خامنه اي و حمايت از مقاومت فلسطين

۴-آقاي خاتمي و حمايت از مقاومت فلسطين

۵-وحدت نظر جهاد اسلامي فلسطين و رهبران جمهوري اسلامي ايران «زوال اسرائيل»

۶-جنبش جهاد اسلامي و تاثير انديشه هاي امام خميني (ره)

۷-رهبريت ايران و جنبش جهاد اسلامي فلسطين «دكتر رمضان عبدالله دبير كل جنبش اسلامي فلسطين»

فصل پنجم بخش سوم

حمايت ايران از مقاومت فلسطين حماس و جهاد اسلامي

۸-ايران و حمايت از مقاومت فلسطين

۹-ارتباط سازمان جهاد اسلامي فلسطين با جمهوري اسلامي ايران

۱۰-حمايت هاي مالي، نظامي حماس و جهاد اسلامي

۱۱-ايران يكي از منابع مالي جهاد اسلامي

۱۲-آينده منازعه فلسطين و امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران

فصل ششم بخش اول

بازدارندگي ايران در روند صلح

۱۳-ايران و مخالفت با روند صلح خاورميانه

۱۴-واكنش ايران و ديگر كشورها در قبال توافقنامه اسلو «غزه-اريما»

۱۵-انتفاضه و نقش بازدارندگي ايران در روند صلح

۱۶-جهاد اسلامي فلسطين و نقش بازدارندگي ايران در روند صلح

۱۷-حماس و نقش باز دارندگي ايران در روند صلح

۱۸-كنفرانس اسلامي و نقش بازدارندگي ايران در روند صلح

۱۹-فشار غرب و آمريكا بر ايران در پي حمايت از مقاومت فلسطين